စာဖတ္တတ္ရဲ႕လား

စာဖတ္တတ္ရဲ႕လား..... ဟုေမးလွ်င္ ဟာ....ဖတ္တတ္တာ ေပါ႔ ဟု ဆုိၾကေပလိမ့္မည္။ စာဖတ္တတ္ရဲ႕လား..... ဟုေမးလွ်င္ ဟာ....ဖတ္တတ္တာ ေပါ႔ ဟု ဆုိၾကေပလိမ့္မည္။ ဟုိက္စကူးမွ ဘီေအ၊ အမ္ေအ ေအာင္သူတုိ႕အား ဤေမးခြန္း ေမးမိပါမူ ေမးသူကို အေမးခံရသူက ရုိက္ပစ္လုိက္ခ်င္ေပလိမ့္မည္ ။

စာဖတ္တတ္လွ်င္ စာဖတ္တတ္သည္ဟု သာမန္အားျဖင့္ ဆုိႏုိင္ေစကာမူ စာဖတ္တတ္ဖုိ႕ကား လုိေပေသးသည္။ စာတတ္တုိင္း စာဖတ္တတ္သည္ ဟု မဆုိသာေပ။ အတန္းစာဖတ္၍ စာေမးပြဲ အသီးသီး ေအာင္ျမင္ေသာ္လည္း စာဖတ္ဖုိ႕ လုိေသးသည္ဟုဆုိရမည္မွာ အေတာ္ပင္ အားနားစရာေကာင္းလွ၏။ စာေပက မိမိအား ဘ၀အက်ဳိးေပး မြန္ျမတ္ေအာင္ အက်ဳိးျပဳပါမွ စာဖတ္တတ္သည္ဟု ေခၚခ်င္ပါသည္။ အက်ဳိးျပဳေသာ စာေပကုိ ေရြးခ်ယ္ ဖတ္တတ္မွသာလွ်င္ စာဖတ္တတ္သည္ ဟု ဆုိႏုိင္ပါလိမ့္မည္။ စာကုိ အပ်င္းေျပသေဘာမ်ဳိးႏွင္႔သာ အဖတ္မ်ားၾကသျဖင္႔ ေျပာရမွာ ခက္လွပါသည္။ စာကုိဗဟုသုတ ပြားရန္ဖတ္ျခင္းကုိပင္ စာဖတ္တတ္သည္ဟု မေခၚခ်င္လွေသးပါ။ စာကုိဖတ္၍ မိမိ၏ ဘ၀၌ ထူးကဲေသာအက်ဳိးမ်ား ခံစားရပါမွ စာဖတ္ရက်ဳိးနပ္ေပမည္။ ထုိစာမ်ဳိးကုိဖတ္မိေအာင္ ရွာေဖြႀကိဳးပမ္း၍ ဖတ္မွသာလွ်င္ စာဖတ္တတ္သည္ဟု ေခၚပါရေစ။ အခ်ဳိ႕ေသာ ပုဂၢိဳလ္တုိ႕သည္စာကုိ စနစ္တက် ဖတ္ၾကသည္။ ပညာရပ္ အသီးသီး တုိ႕ကို တစ္ခုၿပီး တစ္ခု တတ္ႏုိင္သေလာက္ အကုန္အစင္ ဖတ္ၾကသည္။ ဥပမာ အေရွ႕တုိင္း ဒသနိကေဗဒ ကုိ က်က်နနသိေအာင္ ထုိပညာရပ္ႏွင္႔ ပတ္သက္သည့္ စာအုပ္မ်ားကုိ စုေဆာင္း၍ ၿပီးေအာင္ ဖတ္ပစ္လုိက္သည္။ မွတ္စုမွတ္ရာမ်ားထုတ္၍ ျပန္လည္သုံးသပ္သည္။ ယင္းသုိ႔ ဖတ္ျခင္းသည္ ေကာင္းပါ၏။ ပညာဗဟုသုတ ရွားမွီးရုံသာ ျဖစ္သျဖင္႔ မိမိ၏ဘ၀၌ သာမန္အက်ဳိးမ်ားကုိသာ ေပးႏုိင္စြမ္းသည္။ ပညာရိွ တစ္ဦးျဖစ္ရန္ အေၾကာင္းလမ္းမ်ား ရိွသျဖင္႔ ေလာက၌ အက်ဳိးျဖစ္ထြန္းသည္ ဟု ဆုိႏုိင္ပါသည္။ သုိ႕ရာတြင္ သူ႕ဘ၀ အက်ဳိးေက်းဇူးမ်ဳိးကုိ ေပးႏုိင္ဖုိ႕ ခဲယဥ္းသည္ဟု ဆုိခ်င္ပါသည္။ စာေပကုိ ပညာရပ္အျဖစ္ ဖတ္ရႈေလ႔လာျခင္းသည္ စာေပပညာရိွႀကီး တစ္ဦး ျဖစ္ဖုိ႔ အေၾကာင္းလမ္း ေပၚရုံမွ်သာျဖစ္သည္။ ဘ၀ အက်ဳိးေပး ေကာင္းမြန္ေစႏုိင္သည္ ဟု မဆုိသာေပ။ ဥပမာအားျဖင္႔ ငယ္စဥ္က အဂၤလိပ္ဆန္ၿပီး မာနတက္ေနခဲ႕ေသာ ဂႏၶီသည္ အာဖရိကျပည္၌ ၀တ္လုံလုိက္ေနစဥ္ မီးရထားေပၚတြင္ အဂၤလိပ္ပညာရိွ စာေရးႀကီး ရြတ္ရပ္စကင္း၏ ( Unto This Last ) စာအုပ္ကုိ ဖတ္သျဖင္႔ သူ၏ ဘ၀ အေျခအေနႏွင့္ လမ္းစဥ္သည္ သိသိသာသာႀကီး ေျပာင္းလဲသြားေလသည္။ ဂႏၵီသည္ ထိုစာအုပ္ကို မဖတ္ရေသးခင္ အျခားအျခားေသာ စာအုပ္မ်ားကို ဖတ္ရာ၌ ဆင္ျခင္သံုးသပ္မႈ အစဥ္ျပဳခဲ့သည္...။ သို ့ရာတြင္ ထိုစာအုပ္ႏွင့္ႀကံဳကာမွ စက္ခလုတ္ႏွိပ္လိုက္သကဲ့သို ့ ရုတ္တရက္ ဘ၀လမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းသြားေတာ့သည္...။ စင္စစ္ ထိုစာအုပ္တစ္အုပ္တည္းက ဂႏၵီ၏ဘ၀လမ္းေၾကာင္းကို ေျပာင္းေစသေလာ....။ မဟုတ္ႏိုင္ေပ...။ ထိုစာအုပ္သည္ စက္ခလုတ္ပမာမွ်သာျဖစ္သည္ ။ အစကတည္းက ဂႏၵီ၏ ဆင္ျခင္သံုးသပ္မႈအေလ့သည္ သူ ့ဘ၀လမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းလဲရန္ စက္ယႏၱရား ဆင္ထားျခင္းပင္ျဖစ္၏...။ ပံုပမာႏႈိင္းရလွ်င္ ဘ၀အစဥ္အဆက္က ဆည္းပူးလာရေသာ ပါရမီအရွိန္ေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးဘ၀၌ အခ်က္ကေလးတစ္ခု ေပၚလိုက္ရံုႏွင့္ ရုတ္တရက္ အကၽြတ္တရားရသကဲ့သို ့ပင္...။ စာဖတ္ရာ၌ စာတြင္ပါရွိေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို မွတ္သားသည္ထက္ မပါေသာ ၊မေဖာ္ျပေသာ အတြင္းခံ အဓိပၸါယ္ရွိမရွိကို စူးစမ္းရွာေဖြ၍ ရွိလွ်င္ ထိုအတြင္းအဓိပၸါယ္ကို ဆင္ျခင္သံုးသပ္ရေပမည္...။ အဂၤလိပ္ကဗ်ာဆရာႀကီး ၀ပ္ဒ္၀ပ္က ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကိုဖတ္တတ္ျခင္းသည္ ေရးတတ္ျခင္းထက္ပင္ ခက္ခဲလွသည္ဟု ဆိုဖူးေလသည္ ။ စာကို အပ်င္းေျပ အေပ်ာ္တမ္းဖတ္သူတို ့ကို မဆိုလိုပါ ။ အေပ်ာ္တမ္းဖတ္ခ်င္ ဖတ္ၾကပါ...။ အေပ်ာ္တမ္းမွ်ပင္ မဖတ္ခ်င္ဘူးဟု ဆိုကာ စာအုပ္မ်ားကို လႊင့္ပစ္ခ်င္ လႊင့္ပစ္ၾကပါ...။ စာဖတ္ရန္ မည္သူကမွ် အတင္းအၾကပ္ တိုက္တြန္း၍ မရပါ...။ ဆရာက ဘာေတြေလွ်ာက္ေရးေနတာလဲ...။ ရယ္စရာေတြ ၊ေပ်ာ္စရာေတြ ေရးစမ္းပါ...။ ကၽြန္မတို ့ေတာ့ စာဖတ္တာ ေပ်ာ္ခ်င္လို ့ပဲ.........ဟု ဘီေအေအာင္ၿပီးေသာ မိန္းမပ်ိဳတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာဖူးသည္.။ မၾကာခင္ကပင္ စာအုပ္ဆိုင္တစ္ဆိုင္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို ့ႏွင့္ ေက်ာင္းေနဘက္ ဘီေအ၊ ဘီအီးဒီေအာင္ၿပီး ေက်ာင္းဆရာမ တစ္ေယာက္ႏွင့္ေတြ ့ရာ သူက စာမဖတ္ရလွ်င္ အိပ္မေပ်ာ္ဟု ဆိုသည္..။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာစာေတြ ဖတ္သလဲဟု ေမးေသာအခါ သူက စံုေထာက္၀တၳဳမ်ား ႏွင့္ အခ်စ္၀တၳဳမ်ားကို ဖတ္တယ္ဟု ဆိုသည္...။ စာကို ရႊင္ေဆးအျဖစ္ႏွင့္ေသာ္လည္းေကာင္း ၊ အိပ္ေဆးအျဖစ္ႏွင့္ေသာ္လည္းေကာင္း ၊ ဖတ္ရႈသံုးေဆာင္ေနေသာ မ်ားစြာေသာ စာဖတ္ပရိသတ္အား ဖတ္ၾကပါ...။ ဖတ္ခ်င္ရာဖတ္ၾကပါ.. ဟုသာ ဆိုပါရေစ...။ စာကို ေလးေလးနက္နက္ သေဘာထား၍ ဖတ္ခ်င္ေသာ လူနည္းစုကေလးကိုသာ ကၽြန္ေတာ္ဦးတည္၍ ဆိုပါရေစ.....။ ၀တၳဳပင္ျဖစ္ေစ.. ၊ ကဗ်ာပင္ျဖစ္ေစ...၊ ေဆာင္းပါးပင္ ျဖစ္ေစ...၊ ဖတ္လိုရာကို ဖတ္ပါ..။ ဖတ္ရာ၌ မိမိကိုယ္တိုင္ ေတြးေခၚဆင္ျခင္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းဖို ့လိုပါသည္...။ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ဖတ္လွ်င္ ၀တၳဳဆံုးသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ သင္၏အေတြး စပါဟု ဆရာတစ္ေယာက္က ၾသ၀ါဒ ေပးခဲ့ဖူးသည္...။ အအိပ္၏အရသာသည္ ႏိုးကာမွေပၚပါသည္ ၊ ၀တၳဳ၏ အရသာသည္၀တၳဳအၿပီးတြင္မွ ေပၚရေပမည္...။ ဒီ၀တၳဳ သိပ္ေကာင္းတာပဲ ၊ လက္က ခ်လို ့ေတာင္ မရဘူး ဟူေသာ စကားမ်ိဳးကို ၾကားဖူးၾကေပမည္....။ မိမိတို ့ကိုယ္တိုင္ပင္ ေျပာေကာင္းေျပာဖူးၾကေပမည္...။ ထိုသို ့ေသာ လက္ကခ်၍မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္စြဲေသာ ၀တၳဳမ်ိဳးႏွင့္ ပတ္သက္၍ အဂၤလိပ္၀တၳဳေရးဆရာႀကီး အိပ္ခ်္ဂ်ီ၀ဲလ္ က ဖတ္မိလွ်င္ မၿပီးမခ်င္း တစ္ထိုင္တည္းႏွင့္ ဖတ္ပစ္လိုက္ေစေသာ ၀တၳဳမ်ိဳးမွာ အိပ္မက္ႏွင့္တူသည္...။ အိပ္မက္သည္ အိပ္ေနခိုက္သာ ရင္တဖိုဖို ျဖစ္သည္...။ ႏိုးသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ေပ်ာက္ပ်က္သြားသည္...ဟု ဆိုေလသည္...။ စာဖတ္ရာ၌ ဘ၀၏ရင့္သန္မႈကို ျဖစ္ေစေလေအာင္ ဆင္ျခင္မႈ ၊သံုးသပ္မႈကို အရင္းျပဳအပ္သည္ဟု ထင္မိပါသည္...။ စာဖတ္ပါရမီ မျဖည့္ဆည္းဘဲ အေပ်ာ္ဖတ္သေဘာမ်ိဳးသည္ အစ၌ ေကာင္းပါ၏ ။ စာဖတ္တတ္ကာစ၌ အေပၚယံစိတ္၀င္စားမႈကို အေျခတည္ရမည္ ..။ သို ့ရာတြင္ ဖတ္ၿပီးလွ်င္ ေတြးေတာဆင္ျခင္ရန္ အေလ့အက်င့္ျပဳအပ္လွေပသည္...။ ေတြးေတာမႈ ဆိုသည္မွာ ေမြးကတည္းက ပါလာေသာ အရာမဟုတ္...။ ေတြးေတာဆင္ျခင္မႈ ျပဳတတ္သည့္အခါ စာ၏အရသာသည္ ပိုမိုလာေပလိမ့္မည္...။ အေပ်ာ္တမ္းဖတ္ျခင္းသည္ ပ်င္းရိၿငီးေငြ ့ျခင္း၌ စခန္းရပ္ရန္သာရွိသည္...။ ေလးနက္စြာ ဖတ္ျခင္းသည္ကား အခါမလင့္ ေမြ ့ေလ်ာ္ဖြယ္သာ ျဖစ္ေပသည္....။ ဆရာတက္တုိး လျပည့္ဝန္း (သာစည္) Credit from- ေရးမိေရးရာေလးမ်ား (အရမ္းေကာင္းၿပီး တန္ဖိုးရွိေသာပို႔စ္ေလးမို႔ “ေရးမိေရးရာေလးမ်ား”ကေန ထပ္ရွယ္ထားပါတယ္။ ေက်ာ္မသြားပဲ ဖတ္ၿဖစ္ေအာင္ ဖတ္ေစခ်င္ပါတယ္။ တန္ဖိုးရွိလြန္းလို႔ပါ။) ႏွလံုးသားအာဟာရ ဘ၀ထဲက သင္ခန္းစာမ်ား ▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬ ၁။ ျပစ္တင္ ရွုတ္ခ် ခံရမွဳေတြနဲ႕ ေနခဲ့ရတဲ့ ကေလးဟာ သူရဲေဘာေၾကာင္ လူေတာမတိုးတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ ရလာေစတယ္။ ၂။ ေ၀ဖန္မွဳေတြနဲ႕ ေနခဲ့ရတဲ့ ကေလးဟာ ပုတ္ခက္ ေျပာဆိုတတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ ရလာေစတယ္။ ၃။ ယံုၾကည့္ စိတ္ခ်မွဳ ကင္းမဲ့စြာနဲ႕ ေနခဲ့ရတဲ့ ကေလးဟာ လိမ္ညာလွည့္စားတဲ့ စိတ္ဓာတ္ကို ရလာေစတယ္။ ၄။ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္မွဳနဲ႕ ေနခဲ့ရတဲ့ ကေလးဟာ ခ်စ္တတ္ ခင္တတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ကို ရလာေစတယ္။ ၅။ အားေပးမွဳေတြနဲ႕ ေနခဲ့ရတဲ့ ကေလးဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္စိတ္ခ်တဲ့ စိတ္ဓာတ္ကို ရလာေစတယ္။ ၆။ မွန္ကန္ ေျဖာင့္မတ္သူေတြနဲ႕ ေနခဲ့ရတဲ့ ကေလးဟာ တရားမွ်တမွဳ စိတ္ဓာတ္ကို ရလာေစတယ္။ ၇။ ခ်ီးက်ဴး ေထာမနာ ျပဳမွဳေတြနဲ႕ ေနခဲ့ရတဲ့ ကေလးဟာ တန္ဖိုးထား ေလးစားတတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ကို ရလာေစတယ္။ ၈။ မွ်ေ၀ ခံစားမွဳေတြနဲ႕ ေနခဲ့ရတဲ့ ကေလးဟာ စာနာတတ္ သက္ညွာတတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ကို ရလာေစတယ္။ ၉။ အသိဥာဏ္ ဗဟုသုတေတြနဲ႕ ေနခဲ့ရတဲ့ ကေလးဟာ သည္းခံတတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ကို ရလာေစတယ္။ ၁၀။ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳေတြနဲ႕ ေနခဲ့ရတဲ့ ကေလးဟာ သည္းခံတတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ကို ရလာေစတယ္။ ၁၁။ ေပ်ာ္ရြင္မွဳေတြနဲ႕ ေနခဲ့ရတဲ့ ကေလးဟာ ေမတၱာတရားနဲ႕ အလွအပတို႕ကို ရွာေဖြ ေတြ႕ရွိလိမ့္မယ္။ ဘာသာျပန္သူ - လူထုစိန္၀င္း Lesson For Life By Ronald Russell A Child that lives with ridicule learns to be timid. A Child that lives with criticism. learns to condemn. A Child that lives with distrust. learns to be deceitful A Child that lives with antagonism. learns to be hostile. A Child that lives with affection. learns to love. A Child that lives with encouragement learns confidence. A Child that lives with truth learns justice. A Child that lives with praise learns to appreciate. A Child that lives with sharing learns to be considerate. A Child that lives with knowledge learns wisdom. A Child that lives with patience learns to be tolerant. A Child that lives with happiness will find love and beauty. ဒီကဗ်ာေလးကို ရန္ကုန္မိဘမဲ့ေဂဟာမွာလည္း ေရးထားပါတယ္။ သတိထားမိတဲ့လူတိုင္း အမွတ္တရကူးေလ့ရွိသလို အနည္းဆံုးအသိတရားေလး ရသြားမယ့္မိဘမ်ားလည္း ရွိသြားခဲ့မွာပါ။ ဖတ္ျပီးလို႕ေက်နပ္ရင္ မွ်ေ၀ေပးဖို႕လည္း တိုက္တြန္းလိုက္ပါတယ္ဗ်ာ။ မိဘမဲ့ေတြရဲ့ဘ၀ကို ျမင္ေယာင္ေပးၾကပါ...။   ေဒါသျဖစ္ရင္လူေတြဘာလို ့ေအာ္ေျပာၾကတာလဲ..............? တစ္ခါက ဆရာတစ္ေယာက္က သူ ့ရဲ့တပည့္ေတြကိုေမးတယ္။ "လူေတြေဒါသျဖစ္ရင္ တစ္ေယာက္နဲ ့တစ္ေယာက္ ဘာလို ့စကားကိုေအာ္ေျပာၾကတာလဲ" တပည့္ျဖစ္သူေတြအတန္ၾကာေအာင္စဥ္းစားျပီးမွ တစ္ေယာက္က ထေျဖတယ္ "လူေတြေဒါသျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူတို ့ရဲ့တည္ျငိမ္တဲ့စိတ္ေတြေပ်ာက္ဆံုးသြားတာ ေၾကာင့္ျဖစ္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္သူတို ့ေတြေဒါသျဖစ္ရင္ စကားကိုေအာ္ေျပာၾကတာပါ။" ဒါနဲ ့ဆရာၾကီးကျပန္ျပီးေတာ့ "ဟုတ္ျပီ.....ဒါဆိုရင္တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ကို ေဒါသျဖစ္ေနရင္ ခ်ိဳသာတဲ့အသံနဲ ့ေကာေျပာလို ့မရႏိုင္ဘူးလား.......? အကယ္၍ရတယ္ဆိုရင္ေကာ ဘာလို ့ေအာ္ေျပာၾကတာလဲ.......? " ဒီေမးခြန္းကိုလည္းတပည့္ေက်ာ္ေတြက ထင္ျမင္ခ်က္(အေျဖ)တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးစီ ေပးႏိုင္ခဲ့ၾကေပမယ့္ ဆရာၾကီးအဖို ့ေတာ့လိုခ်င္တဲ့အေျဖကိုမေပးႏိုင္ခဲ့ၾကဘူး။ ေနာက္ဆံုးဆရာၾကီးကမေနႏိုင္ေတာ့ သူ ့တပည့္ေတြကိုရွင္းျပလိုက္တယ္ " လူတစ္ေယာက္ကအျခားတစ္ေယာက္ကိုခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘာေတြျဖစ္လဲ.....? သူတို ့ေကာတစ္ေယာက္နဲ ့တစ္ေယာက္စကားေတြမေျပာၾကေတာ့ဘူးလား......? ဒီလိုအခ်ိန္မွာသူတို ့ႏွစ္ေယာက္စကားေျပာရင္ ညင္သာတဲ့စကားသံနဲ ့ေလသံသာသာ ေျပာၾကျပီး သူတို ့ရဲ့ေမတၱာတရားကို ပိုျပီးခိုင္ျမဲေစတယ္........ ျပီးရင္သူတို ့စကားသံေတြတိုးသထက္တိုးျပီး ေနာက္ဆံုးမွာ တစ္ေယာက္မ်က္လံုးတစ္ေယာက္ၾကည့္တာနဲ ့ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ဘာေျပာခ်င္ေနတာလဲဆိုတာ အလိုလိုသိလာၾကမယ္..... ျပီးရင္တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္မမုန္းတတ္ေအာင္ေမတၱာရွိသြားမယ္....... ဒါ့ေၾကာင့္ တစ္ေယာက္နဲ ့တစ္ေယာက္အခ်င္းမ်ားတဲ့အခါေဒါသေရွ ့ထားျပီး ေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုေနမယ့္အစား သင့္ႏွလံုးသားကိုေမတၱားတရားျဖင့္ကာရံထားလိုက္ပါ။ ျပီးရင္ အဲ့ဒီ့အခ်ိန္မွာေျပာခ်င္တဲ့ စကားေတြအားလံုးကိုေမတၱာတရားေတြကာရံထားတဲ့ သင့္ႏွလံုးသာထဲကိုျပန္သိမ္းထားလိုက္ပါ။ သူသင္နဲ ့အေ၀းဆံုးတစ္ေနရာေရာက္သြားပါလိမ့္မယ္....... တစ္ေန ့ေန ့လမ္းမွာျပန္ေတြ ့ရင္ သူနဲ ့ေ၀းကြာေနတဲ့အရာသာကိုသင္သိသြားမွာပါ။"