ပအို၀္းလူမ်ဳိးသည္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားျဖစ္ၾကၿပီး ႏွစ္စဥ္လတန္ခူး ႏွစ္သစ္ကူးေရာက္ တိုင္း မိမိတို႔အိမ္တြင္းရွိ အိုးခြက္ပုကန္ႏွင့္ အ၀တ္အထည္မ်ားကို သႀကၤန္မက်ခင္အခ်ိန္တြင္ ႀကိဳၿပီး ေလ်ာ္ဖြတ္ေဆးေက်ာထားၾကသည္။ အမဲလိုက္သူ ပအို၀္းမုဆိုးမ်ားလည္း သႀကၤန္မက်ခင္ မိနစ္အနည္းငယ္တြင္ မိမိတို႔ တူမီးေသနတ္မ်ားကို ပစ္ေဖါက္ၾကၿပီး ႏွစ္သစ္ကူးကုိ ႀကိဳဆိုၾကသည္။
ပအို၀္းလူမ်ဳိးတို႔သည္ စိုက္ပ်ဳိးေရးလုပ္ငန္းကို အဓိကမွီခိုအားထားၿပီး သက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းျပဳၾကသည္။ စိုက္ပ်ဳိးေရးအတြက္ ေန႔ေကာင္းရက္ေကာင္း ေရြးရာတြင္ သႀကၤန္တက္ၿပီး ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔မွ စ၍ ေရတြက္ကာ တစ္လျပည့္သည့္ ေန႔သည္ ထိုေန႔ရက္တြင္ တစ္ႏွစ္သာအတြင္း စိုက္ပ်ဳိးေရးအတြက္ ေန႔နံေကာင္းေသာ ေန႔ရက္ဟု ယူဆၾကသည္။ ထိုႏွစ္အတြင္း ရာသီသီးႏွံမ်ားကုိ မိမိတို႔ေျမယာ၌ မ်ဳိးေစ့ခ်ရာတြင္ ထိုေန႔နံက်ေရာက္ေသာ ေန႔ရက္ကုိ မ်ဳိးေစ့ခ်ေလ့ရွိသည္။
ႏွစ္စဥ္ ကဆုန္လေရာက္တိုင္း မိမိတို႔ေတာင္ယာ စိုက္ခင္းမ်ားတြင္ ပ်ဳိးပင္မ်ား မ်ဳိးေစ့မ်ားခ်ၿပီးပါက ေျမအစိုဓါတ္လိုအပ္လာသျဖင့္ မိုးရြာသြန္းမႈကို ေမ်ာ္ၾကသည္။ မိုးပံုမွန္ရြာသြန္းလာေအာင္ ေရွးေခတ္လူႀကီးမ်ားက “ပြယ္လူးဖဲုင္” ဒံုးလြတ္ပဲြျဖင့္ ရတနာသံုးပါးႏွင့္ သမၼာေဒ၀နတ္တို႔အား ပူေဇာ္သည့္ အေနျဖင့္ ဒံုးလြတ္ပဲြကုိ ယေန႔တိုင္ေအာင္ ပအို၀္းတို႔က က်င္းပျပဳလုပ္ၾကသည္။
ပြယ္လူးဖဲုင္ ေခၚ ဒံုးလြတ္ပဲြကို က်င္းပရာတြင္ သႀကၤန္တက္ၿပီး ႏွစ္ဆန္း (၁)ရက္ေန႔မွ စ၍ ၀ါဆိုလဆန္း (၁၄)ရက္ေန႔အထိ က်င္းပၾကသည္။ ဒံုးလြတ္ပြဲမ်ားကို ေဒသအလိုက္ ေတာင္ေပၚေစတီဘုရား အနီး၀န္းက်င္ေနရာမ်ားတြင္ က်င္းပၾကသည္။ ပြယ္လူးဖဲုင္ ေခၚ ဒံုးလြတ္ပဲြကို က်င္းပရျခင္း၏ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ရာသီဥတု ေကာင္းမြန္ေရးႏွင့္ ေလမုန္တိုင္းကင္းသည့္ မိုးမ်ားပံုမွန္ရြာသြန္းေရးျဖစ္သည္။ သီးႏွံမ်ားအထြက္ႏႈန္း ေကာင္းေအာင္ ရာသီဥတုသည္ အဓိကက႑တြင္ ပါ၀င္သည္။
ေရွးပအို၀္းလူႀကီးမ်ားအဆိုအရ ပြယ္လူးဖဲုင္ ေခၚ ဒံုးလြတ္ပဲြသည္ ေကာင္ကင္ရွိ ေလမုန္တိုင္းတိမ္သိုက္မ်ားကုိ ဒံုးမ်ားျဖင့္ ၿဖိဳခြင္းၿပီးပါက မိုးေကာင္းမြန္စြာ ရြာသြန္းလာသည္ဟု ယူဆၾကသည္။ ဒံုးလြတ္ပဲြ မက်င္းပသည့္ ႏွစ္သည္ ထိုႏွစ္တြင္ ရာသီဥတု ေဖာက္ျပန္တတ္သည္ဟု ယံုၾကည္ၾကသည္။ ဒံုးလြတ္ပဲြကို က်င္းပျခင္းအားျဖင့္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ျပဳရာေရာက္သျဖင့္ ရာသီဥတုလည္း ေကာင္းမြန္ေစၿပီး တႏွစ္တာအတြင္း မိမိတို႔ေတာင္ယာ လယ္ၿခံေျမမ်ားတြင္ စိုက္ပ်ဳိးထားေသာ သီးႏွံပင္မ်ား၏ အထြက္ႏႈန္းလည္း ေကာင္းမြန္ေစသည္ဟု ယူဆၾကသည္။
ပြယ္လူးဖဲုင္ ဆိုသည္မွာ ပြယ္= ပဲြ ျဖစ္ၿပီး လူး= အလွဴဒါန ျပဳလုပ္ျခင္း၊ ဖဲုင္း= စြန္႔ပစ္ျခင္းယူ ဟု ဆိုသည္။ ပအို၀္းေ၀ါဟာရ အရ “လူးဖဲုင္း” သည္ “လူး” သည္ အလွဴဒါနေကာင္းမႈျပဳျခင္း၏ အက်ဳိးရလဒ္ေၾကာင့္ “ဖဲုင္း” မေကာင္းမႈမွန္သမွ်ကုိ အေ၀းသို႔ စြန္႔ပစ္ျခင္း ဟုအဓိပၸာယ္ရသည္။
လူးဖဲုင္ ေခၚ ဒံုးမ်ားကုိ ရပ္ရြာလူႀကီးတို႔၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ေပၚမူတည္ၿပီး ဒံုးအရြယ္အစား သတ္မွတ္ ျပဳလုပ္ၾကသည္။ ဒံုးကို ပ်မ္းမွ်အႀကီးဆံုးသည္ ယမ္း (၁၀)ပိသာရွိၿပီး သြားႏိုင္သည့္ အကြာအေ၀းက (၆)ဖာလံုခန္႔ သြားႏိုင္သည္။ ဒံုးကို ယခင္က ၀ါးလံုးမ်ားျဖင့္ ျပဳလုပ္ၾကေသာ္လည္း ၁၉၄၀ ခု ေနာက္ပိုင္းတြင္ သံပိုက္မ်ားျဖင့္ အသံုးျပဳလာၾကသည္။ ဒံုးလြတ္ရာတြင္ ရတနာသံုးပါး တရားနာၿပီးေနာက္ မိမိတို႔ အဖဲြ႕လိုက္ပိုင္ဆိုင္ေသာ ဒံုးမ်ားကုိ ထမ္းၿပီး ဘုရားေစတီမ်ားကို တပတ္ပတ္၍ ဒံုးလြတ္မည့္စင္ ရွိရာသို႔ ထြက္သြားၾကသည္။
ဒံုးလြတ္သည့္ဓေလ့ကုိ တရုတ္ႏိုင္ငံ ယူနမ္နယ္မွ စၿပီး ၎မွတဆင့္ ဗီယက္နမ္၊ လာအို၊ ထိုင္းႏွင့္ ရွမ္းျပည္သို႔ ကူးဆက္ က်င္းပလာၾကသည္ဟု ဆို၏္။ ယေန႔တိုင္ေအာင္ ထိုင္း၊ လာအို တို႔လည္း ႏွစ္စဥ္ တန္ခူးလႏွင့္ ကဆုန္လေရာက္တိုင္း ဒံုးလြတ္ပဲြ က်င္းပၾကသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ ဒံုးကုိ ပအို၀္းတို႔က ရွမ္းျပည္တြင္မက ပဲခူးတိုင္း ဇရပ္ႀကီးေဒသရွိ ပအို၀္းေက်းရြာမ်ားလည္း ဒံုးလြတ္ပဲြ က်င္းပၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
မွတ္ခ်က္။
ဒဲဥ္သီးလက္ေဆာင္ မဂၢဇင္း အမွတ္(၂၃)မွ ခိြဳပအို၀္းတြမ္း ပြယ္လူးဖဲုင္ ေဆာင္းပါးမွ (ပအို၀္းဘာသာ) ေကာက္ႏွတ္တင္ျပထားသည္။
No comments:
Post a Comment